Een maand voor kamp is er de kennismakingsdag. Super spannend.

Niet alleen voor de kinderen die mee gaan met kamp, maar ook voor hun ouders. Hoe bijzonder moet het ook voor hen zijn om hun kind straks op kamp te laten gaan!

Ook wij als team zijn zenuwachtig! Na lange tijd zien wij elkaar weer en zien wij wie er dit jaar weer bij zijn. Of niet. 

Op de kennismakingsdag is het hele gezin welkom. We kletsen wat, passen de speciale ZieZoZomerZooi polo’s en nemen vooral de tijd. Ouders maken tevens kennis met ons als team, inclusief de medische staf.

Voor de rest moet het vooral een feestje zijn! Bij binnenkomst is er limonade met donuts, er is chips, een uitgebreide lunch, muziek, een goochelaar met een toffe show en een ijsje toe. 

Er is altijd wel een oud deelnemer die aan het eind van wéér een leuk spel, nog even de microfoon pakt en uitgebreid gaat vertellen wat wij allemaal voor té gekke dingen doen op het kamp.

“Er is een springkussen, we gaan naar het zwembad toe en hebben een disco-avond. Van het knutselhonk maken wij ook een bioscoop en kijken wij film met popcorn, er zijn skelters en we gaan naar een pretpark….”

Ik sta glunderend te luisteren en te kijken naar deze kanjer, die nog lekker even door praat. Naast mij staat een kleine spruit, het is het zusje van één van de deelneemsters. Ik schat haar 5 jaar. Na deze gezellige maar toch wat vermoeiende dag staat ze half voorovergebogen, leunend op het podium ook te luisteren. Ze zucht diep, vanuit haar tenen. “Zo hé, en leg mijn hand op haar schouder, die kwam van ver, wat is er met je aan de hand? 

“Ik wou dat ik ook kanker had, dan mocht ik mee op kamp…” Nu mag alleen mijn zus.

Ja, zeg ik, en probeer wat tijd te winnen voor een antwoord. Maar een antwoord is overbodig als er geen vraag gesteld wordt.

Ben je al getrouwd, vraag ik. 

Nee, maar ik heb wel verkering!

Toe maar, zeg ik, misschien kun je met hem wat leuks gaan afspreken! 

Zullen wij een ijsje halen? vraag ik. 

Heb ik al gehad, maar ik pak er één voor mijn zus, die heeft vast nog niet gehad!

Je bent een lief zusje, dat doe je goed! 

High Five en boks, doei hè! 

Broers en zussen van kinderen met kanker zijn brussen. De impact die het op hen heeft wordt soms wat weggewuifd. Kinderen zijn immers zo flexibel… Mijn oudste nichtje is Ilse, de zus van Anne. Zij was een opgroeiende puber in de 5 jaar tijd dat Anne ziek was. Juist in een leeftijd waarin het gezond is om je af te zetten tegen die boomers, werd zij min of meer gedwongen om zich te schikken naar de situatie van de dag. Dat is een keuze. Dat kan in sommige gevallen ook volledig mis gaan, met alle gevolgen van dien.

Ilse is net zo’n kanjer als Anne en inmiddels een (bijna) volwassen dame. Zonder haar was iedereen nooit tot hier gekomen. Respect 🫡.