Op het moment van dit schrijven, lig ik thuis in een bloedheet bad. Er zit jeneverbes olie in voor soepele spieren en een bad-bruisbom met heerlijke rustgevende geuren. Eenmaal over de drempel thuis en alles is anders. Overal ontstaat spierpijn, knie-pijntjes en een zwaar-moeilijk te omschrijven vermoeidheid. Ik lijk wel een vent met griep. Ik had mijzelf vandaag een rustdag gegeven maar verwacht de komende dagen in bad te blijven.
Het kan ook. Alles draait gewoon door, ook zonder mij. De kinderen gaan gewoon naar school en naar de sportvelden. Marieke draait het huishouden, gaat naar haar werk en pakt ook alle dagelijkse dingetjes weer op. Zelf ben ik al 5 volle weken niet op de praktijk geweest en ook daar loopt alles zoals het moet. Blijkbaar wordt ik niet gemist. Ik realiseer mij dat hele kerkhoven vol liggen met mensen die onmisbaar zijn.
Natuurlijk draait de wereld gewoon door, dat gaat al miljarden jaren zo. Werk kan door iemand anders gedaan worden en een nieuwe partner is ook zo gevonden. Alleen zal het nooit zo worden als het was. Werkelijk iemand missen, dat is andere koek. Een dierbare moeten missen gaat over intens verdriet. En voor de pijn van verdriet zijn geen pleisters of medicatie.
Verdriet is een vreemde en onderschatte pijn. Je kunt verdriet, en dus pijn, beleven in 3 dimensies. Het verleden, het heden en in de toekomst. Probeer dat maar eens met een vinger die je tussen de deur krijgt. Dat kan erg pijn doen en misschien moet er zelfs gehecht worden. Het moment van deur- en vinger contact is wellicht een huilmoment. Gelukkig werkt de verdoving voor het hechten snel en met de dag gaat het beter. Er zijn maar weinig mensen die een paar maanden later, spontaan weer gaan huilen als je ze vraagt hoe het nu met die vinger is.
Als ik denk aan Anne en wat zij heeft moeten doorstaan, kan ik wel janken. Ook zomaar, nu bijvoorbeeld. Ook weet ik dat er pijn komt als ik wel weer op de praktijk ben en mensen mij aanspreken. Of straks met Sinterklaas en de Kerstdagen. Het gemis en zo’n soort verdriet is oneindige pijn en neem je de rest van je leven mee.
Er bestaat geen tijdslijn voor verdriet. Zeg nooit: Het gaat wel over. Of: Zit je daar nu nog over in? Het leven gaat verder, jij moet verder! Dat weten wij best. Het leven staat soms alleen even stil en draait dan niet om wat jij daar van vind. Wij zullen elkaar moeten blijven helpen. In welke vorm dan ook. Een arm en schouder, een kaartje of andere geschreven gedachten of een spontaan bezoek. Alles om de herinneringen levendig te houden.
Als je snel wilt gaan, ga dan alleen. Als je ver wilt komen, ga dan samen. (Rudolf Steiner)
Deze hele tocht heb ik het idee gehad dat ik het niet alleen gedaan heb. In de komende laatste dagen zal ik iedereen bijpraten over het onthaal, de laatste kilometers en het uiteindelijke bedrag wat gedoneerd is!
Eerst uitzieken!
3 gedachten over “Weer thuis 1!”
Hi Sam, wat heb je dat weer prachtig geschreven. Ik herken een klein beetje het thuis komen.
Als we op ZieZoZomerZooi vakantie kampweek zijn sluiten we ons altijd een beetje af van de grote boze buitenwereld.
Een week lang delen de kinderen alles met elkaar. We vangen de eerste avond altijd aan met een spetterende bingo en gaan we natuurlijk door tot alle kinderen prijs hebben. We dollen in het pretpark en wordt er veel geknutseld. Ook de filmavond, de speurtocht, en het waterballet ontbreken niet in onze week. Uiteraard sluiten we de week af met de beroemde bonte avond. Het is met recht één grote feestweek voor de kinderen. Ze lachen, zingen en dansen met elkaar. Je zou soms bijna vergeten dat ze zó ziek zijn. Voor de kinderen is het echt een week ontspanning, even weg uit het medische circuit, even geen ziekenhuis, even helemaal lekker los met lotgenootjes!
Na een spetterende vakantieweek, gaan de kinderen vol ZieZoZomerZooi verhalen met hun pappa’s en mamma’s weer naar huis. En na ze te hebben uitgezwaaid gaan ook wij , een tikkie vermoeid maar zéér voldaan ook weer richting huis.
Tijdens die week, als kinderen verhalen met je delen van wat ze allemaal aan behandelingen moeten doorstaan dan denk ik altijd weer, waar maken wij ons nou eigenlijk druk om in de wereld…en probeer ik mijn emoties te onderdrukken. Een kind moet toch gewoon onbezorgd kind kunnen zijn.
Eenmaal thuis aangekomen is het heel stil, met name de volgende ochtend! Geen springende kinderen om 07.00 uur om je heen met de vraag hi Sylvia, wat gaan we doen vandaag of “zal ik even helpen met de tafel dekken”, of “zullen we even samen op de trampoline”. Ik mis ze, dat is niet vreemd, maar ook wetende, dat deze kinderen weer een onvergetelijke ZieZoZomerZooi vakantieweek hebben mogen meemaken. En zie in gedachte de blije gedichtjes voor me.
Thuis gaat het leven weer door, en moeten we van alles. En dat is, dat ik na de kampweek, altijd een extra dagje vrij neem om weer even te landen……
Jij hebt met jou fantastische sponsor actie voor ZieZoZomerZooi, deze zeer kwetsbare groep kinderen, iets héél moois gegeven!! Dank, dank, dank daarvoor!!!
Hoi Sam, dat heb je super gedaan kerel en helemaal voor zo’n doel. Mijn donatie heb je binnen en top dat je zo’n mooi bedrag hebt vergaard met jouw sponsoractie.
Dankjewel Ria, inmiddels tikken de tikkies nog even door!