In Boekelo ontmoet ik mijn ouders. Deze lieve mensen konden het niet laten om wat voor mij te organiseren. In de 5 jaar tijd dat Anne ziek is geweest, zijn zij dubbel zo oud geworden en zeker 2x zo emotioneler. Mijn moeder is blij mij te zien en lacht en jankt tegelijkertijd zoals alleen zij dat kan. “Waar is je Connectigo, ik heb hem heel niet zien staan?” Mijn moeder is een kei in het verzinnen van nieuwe woorden die vervolgens best logisch klinken. Mijn vader geeft mij een knuffel en zegt dat hij trots is en blij mij te zien. Na de inspectie van de kamers, een bitterballetje en een sappie, besluiten wij te gaan zwemmen. Zelfs opa heeft zijn zwembroek aangetrokken. Ze genieten zichtbaar en dat is mooi om te zien. Ik had luuk belooft om een bommetje tussen hen in te maken, maar dat is niet gelukt.

Tijdens het avond eten gaat het natuurlijk over de afgelopen jaren. Samen halen wij herinneringen op maar ook de avonturen van deze uitdaging komen op tafel. Er is te veel gebeurd om alles te bespreken. In het kort: Een lach en een traan en vooral de belofte om met elkaar te blijven praten. Na de gesprekken en het eten, is het mij nog meer duidelijk geworden: sommige dingen kun je niet alleen, daar heb je hulp bij nodig in welke vorm dan ook. Samen ben je sterker.

Na een korte nachtrust en een beetje te zwaar ontbijt, bereid ik mij voor op vertrek naar Ommen. “Dat heb je mooi ingepakt zo op je electigo jongen”! Dankjewel mam.

Pa en ma, nogmaals dank voor deze verwennerij en geniet straks lekker samen op Texel!